Twee verhalen over bekers

Ik heb twee recente verhalen over het ontwerpen van kopjes gezien. Het eerste verhaal gaat over een stel, de jongen houdt van porselein, hij kwam naar Jingdezhen. Zijn vrouw verliet de stad en volgde hem. Tot slot ontwierp de jongen een verborgen kopje van een hert. De jongen zei dat het hert dat uit het bos sprong, hijzelf was, wat betekende dat hij moest bewaken, terwijl het hert dat rustig in de boomgrot lag, zijn vrouw was, wat betekende dat ze moest knuffelen, net zoals ze nu doen!

Een ander verhaal vertelt over een bekermaker die brandplekken op een verbrande beker vond. Opeens probeerde hij het steeds opnieuw, en veranderde dit spoor in een soort "verwelkte" artistieke conceptie. Dus op zijn beker bloeien de bloemen tot ze sluiten, en de jaren slaan neer en condenseren in de verwelkte plekken op de bloem.

De zin uit het rapport staat nog vers in mijn geheugen: "Wanneer we deze unieke bekers vasthouden, hebben we het gevoel dat we alle vreugde en verdriet van het leven hebben geproefd!"

De wereld is groot, maar er zijn altijd zoveel vergelijkbare maar onverklaarbaar ontroerende dingen, zoals het bewaken en knuffelen van liefde, zoals het opbloeien van verwelkt leven! Wanneer deze, weerspiegeld in de beker, kun je dan een spoor van resonantie opwekken?

Toen ik een kind was, gebruikte ik lange tijd kommen om water te drinken. Keramische cilinders zijn zeldzaam in elk huishouden.

Later gebruikten we glazen bekers, plastic ketels, isolatiebekers, mok... De evolutie van elke beker vertegenwoordigt de verbetering van de kwaliteit van het leven en zelfs de optimalisatie van kennis.

Volgens historisch tekstueel onderzoek waren er bekers in het Neolithicum. In duizenden jaren van beschaving zijn het materiaal en de vorm van de beker gevarieerd, maar de functie is net als deze, zoals het vullen van wijn, het vullen van thee of het drinken van water.

Mensen zeggen vaak dat thee en wijn, net als het leven, de container van het leven kunnen dragen. Maar wat zou dat dan moeten zijn?